آدم های خوب دور و برمان کم نیستند. آدم های بی آزار، آدم های مهربان، آدم های مطیع، آدم های کم حرف، آدم های اهل عمل، اهل صلح. آدم هایی که فکر می کنیم خوبند. آدمهایی که واقعاً خوبند. خوبیشان به ما می رسد، بدی نکردن شان بیشتر به ما می رسد.
اما فرشته هایی هستند که کمند، انگشت شمارند.
عین ملکوت خداوندی زلال و شیشه ای اند. بودنشان برکت باران است در برهوت غم زدگی، حرم گرماست در زمهریر تنهایی . دست های دعا دارند، انگشتان مطهر شفا دارند، آغوش عاشقی شان باز است، حریم معرفتشان امن است.
فرشته ها را باید روی چشم گذاشت.
فرشته ها را باید صدر دل  نشاند.
فرشته ها را باید مثل یک قدیس گرامی داشت.
نباشد که دلشان از دنیای انسان ها بگیرد و عروج کنند.