از همه ی زوج های تاریخ تفکر مدرن (فروید و لکان، مارکس و لنین...)،  شاید کانت و ساد مسئله ساز ترین اند: گزاره ی «کانت ساد است» «حکم معدولِ» اخلاق مدرن است که علامت تساوی را بین دو ضدّ رادیکال قرار می دهد، به عبارت دیگر این ادعا که رفتار بی غرضِ والایِ اخلاقی به نوعی با افراطِ افسارگسیخته ی خشونتِ لذت بخش یکی است یا با آن هم پوشانی دارد. پای خیلی چیزها  ـ  احتمالاً همه چیز – وسط است: آیا ارتباطی بین اخلاق فرمالیستی یا صوری گرایانه ی کانتی و ماشین بی رحمِ کشتار آشویتس وجود دارد؟ آیا اردوگاه های کار اجباری و کشتار و نسل کشی، به عنوان مشغله ای بی طرفانه، نتیجه ی ذاتیِ اصرار روشنگری بر خودآیینی عقل است؟ آیا حداقل خط سیری موثق از ساد تا شکنجه های فاشیسم، همان طور که در فیلم پازولینی از سالو، که به روزهای سیاهِ جمهوریِ سالو یِ موسولینی انتقال زمانی و مکانی داده و تلویحاً به آن اشاره شده، وجود دارد؟