"مارتین هایدگر" درسال 1889 در آلمان به  دنیا آمد. از مهم ترین کتاب های او در فلسفه، "هستی  و زمان" اوست که  در آن به  نقد تاریخ فلسفۀ  غرب، که  به تعبیر هایدگر همان تاریخ متافیزیک است، پرداخته  است. وی در پی طرح افکندن هستی شناسی تازه ای بود که  خود آن را هستی شناسی بنیادین می خواند ؛ چرا که  نزد او تاریخ متافیزیک، تاریخ غفلت از وجود و افتادن در ورطۀ  موجود انگاری با خلط موجودشناسی و وجودشناسی، از شناخت وجود به  معنای اصل آن  بازمانده  است. وی از اعضای حزب نازی و نمایندۀ  این حزب در دانشگاه  فرایبورگ بود. اندیشه های هایدگر، رقم زنندۀ  مایه های فکری بسیاری از متفکران بعد از تجدد از جمله  میشل فوکو، ژاک دریدا، و گادامر بوده  است. او درسال 1976 م درگذشت. آثار هایدگر مشتمل بر نوشته ها، دروس، سخنرانی ها و یادداشت های او  است. ازجمله  آثار وی می توان به وجود و زمان، سرشت حقیقت، پرسش تکنولوژی، نامه ای در باب اومانیسم، در رهایی، زمان و بودن، و پایان فلسفه  اشاره  کرد.کتاب حاضر حاوی آراء و افکار هایدگر دربارۀ  زمان حقیقت، هنر، اومانیسم، زبان، تفکر و... می باشد.