«ما بر حسین (ع) می‌گرییم، اما هرگز در گریه متوقف نمی‌شویم. گریه‌ی ما برای نو کردن اندوه‌ها و کینه‌ها و میل به انتقام و خشم بر باطل است؛ این‌ها انگیزه‌ی ما برای گریه است. چرا از به خاک افکنده شدن امام حسین (ع) یاد می‌کنیم و آن را در مقاتل می‌خوانیم؟ ناله‌ها و شیون‌های دلخراش! ماجرا را صحنه به صحنه می‌خوانیم تا سنگدلی‌شان را دریابیم و همچنین ابعاد فداکاری و تأثیر آن را بفهمیم. پس، ما تنها به شیون بسنده نمی‌کنیم و حسین (ع) را تنها شهید اشک‌ها نمی‌دانیم و برآنیم که تکلیف ما فقط با عزاداری به انجام نمی‌رسد. اگر در تاریخ نبرد میان حق و وباطل، واقعه‌ی کربلا را از مقطع زمانی خودش خارج سازیم و آن را با گذشته پیوند دهیم، به طور طبیعی حادثه با آینده هم پیوند می‌خورد. چنان‌که می‌گوییم حسین وارث آدم (ع) و نوح (ع) و موسی (ع) و عیسی (ع) است و امام صادق (ع) و باقر (ع) و رضا (ع) میراث‌دار او هستند و هر کسی که با باطل می‌ستیزد و همه‌ی توان و حیات خود را در راه دفاع از حق تقدیم می‌کند، میراث‌دار اوست.»

کتاب کوتاه است، اما به خصوص در ماه محرم، می‌تواند زاویه‌ی نگاهی متفاوت با گذشته را نسبت به این ایام برایتان خلق کند.