یکی از مباحث عمده ای که نهاماس در کتاب حاضر بر آن تاکید می کند و نتایجی برای تفسیر مختار خویش برمی کشد، «زیبایی شناسی گرایی» نیچه است، نهاماس بر این عقیده است که نیچه به جهان مثابه متنی ادبی می نگرد و برای رسیدن به دیدگاه های خویش درباره ی جهان و اشیا و حتی انسان ها، نخست ایده ها و اصولی را از ادبیات و آفرینش آثار ادبی برمیگیرد و سپس آن ها را به دیدگاه های مزبور تعمیم می دهد. او در تایید رابطه ی میان ادبیات و جهان نزد نیچه، متذکز می شود که شباهتی میان این دو هست: همانطور که می توان آثار ادبی را از جنبه های متفاوتی نگریست و تفسیر کرد، آن هم به شیوه هایی متقابلا ناسازگار و به یک اندازه درست؛ به همین ترتیب می توان جهان را نیز به انحای گوناگون و از منظرهای گوناگون تفسیر کرد، بی آن  که ناسازگاری و تعارض تفسیرها موجب نادرست بودن آن ها شود.
الکساندر نهاماس از سال 1990 در دانشگاه پرینستون به تدریس در زمینه های علوم انسانی، فلسفه و ادبیات تطبیقی مشغول است و مشخصا افلاطون ونیچه و فلسفه ی هنر درس می دهد.