۲۶۲ صفحه در ۷ ساعت.
‌
"ما دیگه از اون روزگار که نمی‌شد هیچ‌چیز رو تغییر داد، گذر کرده‌ایم". ص۵۲
‌
وقتی رئالیسم جادویی را بر بستر واقعیت رها کنی، نتیجه‌اش می‌شود «سوگ‌نامه‌ی بوئنوس‌آیرس»؛ کتابی که به‌سختی می‌شد به کناریش گذاشت. کتابی آن‌چنان تلخ و زننده که می‌پنداشتم چطور می‌شود این حجم از شقاوت را معرفی کرد و درست به‌همین دلیل باید نشان داده شود و فرم و قلم جادویی مخلوق «ثورنتون» چنان اثری به‌جا گذاشته که درخشان است. «سوگ‌نامه‌ی بوئنوس‌آیرس» اولین رمان «ثورنتون» است و خواندنش را به همگان توصیه می‌کنم نه‌تنها به این دلیل که به‌سان درخشش خرده‌شیشه‌های شکسته بی‌نهایت استادانه نوشته شده، بلکه پیامی آن‌چنان پرقدرت در دل خود دارد که وجدان را می‌سوزاند.
این اولین رمان بلندپروازانه‌ی «ثورنتون» بر تقابل شهروندان صلح‌طلب و یک حکومت توتالیتر متمرکز است. این رمان روایت داستان حکومت پُروحشت ژنرال‌های نظامی آرژانتینی پس از به قدرت رسیدن در ۱۹۷۶ و شروع آن‌چه که دوران "جنگ کثیف" می‌خوانندش است که تا ۱۹۸۳ ادامه داشت. به لحاظ تاریخی، مشهورترین مخالفان این رژیم وحشت، مادران روسری‌سفید میدان «پلاسا دِ مایو» بودند که با راه‌پیمایی‌های سکوت خود در مقابل کاخ ریاست‌جمهوری با در دست گرفتن پلاکاردهای حاوی تصاویر عزیزان ناپدیدشده‌شان که نماینده هزاران فرد ناپدید شده بودند، رخ‌به‌رخ ژنرال‌ها به پا خاستند و «لارنس ثورنتون» با استفاده از این اعتراضات تاریخی، عنصری فراطبیعی را درهم بافته است؛ شخصیت اول کتابش را: «کارلوس روئدا» نمایش‌نامه‌نویس برجسته‌ی کودکان که پس از ناپدید شدن همسرش «سسیلیا»ی روزنامه‌نگار، روشن‌بینی خاصی به‌سراغش می‌آید؛ توانایی دیدن ناپدید شدگان در الهام‌هایش، پیداکردنشان و درک شرایطشان. پس از ناپدید شدن همسرش، کارلوش به جمع مادران «پلاسا د مایو» می‌پیوندد و جلساتی را در خانه‌اش ترتیب می‌دهد و در آن‌ها به داستان‌های این مادران گوش می‌دهد و از عزیزانشان برایشان می‌گوید، داستان‌هایی که در برخی‌شان شکنجه و مرگ است و در برخی فرارهایی معجزه‌آسا. خواننده‌ی کتاب خیلی زود صحت دیدگاه‌های «کارلوس» را می‌پذیرد که قلب این رمان ایستا را در خود دارد هرچند، که «کارلوس» بیش از آن‌چه که می‌گوید، عمل می‌کند: "جنگ واقعی بین تخیل ما و آن‌هاست... تا زمانی‌که به آن‌ها اجازه ندهیم تخیل ما را زیر پا بگذارند، زنده خواهیم ماند".

تمام کاری که «ثورنتون» با این رویاها انجام می‌دهد، تکرار آن‌هاست. مثل تماشای یک نمایش جادویی. دست‌آورد «ثورنتون» این است که ما را وادار به قدرت ذاتی کتاب‌هایی مانند این کتاب می‌کند، کتاب‌هایی که پیام امید دارند برای کسانی‌که می‌خوانند، باور می‌کنند، عمل می‌کنند و زنده می‌مانند.