این را از طرف من بده بهش. یک وقت عصای بعثت من بود و امروز... یادگار من است. به او بگو، بگو وقتی این را دست می گیرد، یاد من باشد، یاد موهای من، که پایش سفید شد. بگو این قلم نیست؛ وصیت من است، تاریخچه همه رنج های من، که پیش او امانت می گذارم. و او برای حفظ حرمتش باید مثل من، مثل شمع، آب بشود و قطره قطره با خون بنویسد و طوری بنویسد که زندگی می کند؛ وگرنه امانت مرا لکه دار کرده... .