ترقی به مساله ای بزرگ تبدیل شده است. ترقی ما را به لبهه پرتگاه رسانده است و لذا، ضروری است چاره ای بیندیشیم. مثلا همین جایی که هستیم توقف کنیم یا اگر نمی شود، بازگردیم. بازگشت، یعنی توبه. بازگشت از راهی نادرست به راهی درست. توبه رستگاری است و بازسازی. در بابِ نخستِ کتاب اشعیای نبی می خوانیم که «شهرامین» پس از آغازی کامل، به نقص و انحطاط و گناه کشیده می شود. بنابراین خداوند می گوید باید توبه کرد. پایان کامل،   همان بازگشت به آغازِ کامل است. کمال موجب می شود به آغاز برگردیم، به آغاز زمان، به «باغ عدن».