آقای دامادی، این کتاب را با همان دست فرمان کتاب هفت خان رستم نوشته؛ یعنی به سبک یک نقال وارد کار شده و ابیات شاهنامه را برای مخاطب پرده خوانی و آسان سازی می کند. این شیوه ای که ایشان در پیش گرفته اند، برای آموزش فوق العاده است. ضمن آن که داستان نقل می شود، آموزش هم به همراه دارد. 

توجه ایشان به تبع توجه فردوسی به مسائل الهی، خیلی برای من عجیب بود. یعنی من فکر هم نمی کردم فردوسی انقدر پای خدا و مرگ و ... را به مسائل باز کند. گاه و بی گاه! رستم، بیش از آن که پهلوانی اش به بازویش متکی باشد، پهلوانی جلوه داده شده که به خدای متعال تکیه کرده است. خلاصه آن که شاهنامه، با تقریری که من از آقای دامادی دیدم، بیش از آن که کتابی برای نقل اساطیر بی پشتوانه باشد، کتابی برای آموزش مفاهیم عالی در قالب داستان است. یعنی یک دوره شیوه زندگی انسان دینی در بستر داستان را جلوه گر شده است. حتی میهن دوستی اش هم بر اساس خدا باوری است. اینی که من دیدم البته! شاید هم زود باشد برای نتیجه گیری... نمیدانم.

همه کتاب یک طرف، فصل آخر کتاب که به بررسی داستان رستم و سهراب پرداخت هم طرف دیگر. قرینه جمع کرد برای آن که نشان بدهد رستم چرا پسرش را کشت و چرا با این که پسرکشی کرد، باز هم بین ایرانیان محبوب باقی ماند. البته که جمع بندی اش شاید صد در صد به دل ننشیند ولی خوب بود نسبتا و دلنشین. که در پایان هم نوع داستان پردازی فردوسی و تعلیق های آن را گوشزد کرده بود و اشاره کرده بود که آنچه ما در دامان بیگانگان در پی اش هستیم را امثال فردوسی دارند و ما بی توجهیم. این هم خوب بود! خلاصه فصل آخرش جذاب بود.

این کتاب، اگر چه روان و اگر چه دبیرستان دوره اول هم میتواند بخواند ولی واقعی کتابی است مناسب حال یک دانشجو. که نکات فنی خوبی دارد.