جاحظ، ادیب نامدا جهان عرب، در نیمه ی نخست سده ی سوم هجری دست به گزینش و گردآوری صد صد کلمه ی منسوب به امام علی زد. سخنانی که فروتر از کلام خالق و فراتر از کلام مخلوق است. سیصد سال بعد، رشید الدین و طواط- شاعر بلند آوازه ی ایرانی (م 573 ق) که در شناخت دقایق کلام عرب و اسرار نحو و ادب، از سرآمدان روزگار خود بود- به شرح آن همت گماشت و آن را به درستی مطلوب کل طالب من کلام علی بن ابی طالب نامید تا هر جوینده ای گمشده ی خویش را در میان گوهرهای بی بدیل آن بیابد.