خیلی بیشتر از چیزی که انتظار بود، مختصر بود، در حدی که به تعداد زیادی از جنگ‌های رسول خدا، حتی اشاره هم نشده بود، در حالی که نویسنده حدود ۶۰ صفحه را به مناظرهٔ اسکافی و جاحظ دربارهٔ برتری اسلام امیر المؤمنین بر اسلام ابوبکر اختصاص داده. مطلب، مطلبی صحیح هست؛ امّا با عنوان کتاب تناسبِ آنچنانی ندارد.
نویسنده در پایان کتاب، روایت مسمویت پیامبر در خیبر را نقد کرده و  روایت لُدَد که مستمسک عدّه‌ای برای مسمومیت پیامبر به دست بعضی از همسرانش هست را ذکر می‌کند و نقد نمی‌کند، در حالی که آن هم محلّ نقد است، بلکه مرحوم آقای نجمی در کتاب «سیری در صحیحین»، این روایت را جعل برای توجیه رفتار عمر بن خطاب در ماجرای دوات و قلم دانسته. عجیب‌تر آن است که نویسنده برای اثبات شهادت رسول الله به روایتی در صحیح مسلم استناد کرده که می‌گوید امت اسلام، دقیقاً به اموری مبتلا خواهد شد که یهود بدان مبتلا شدند. سپس در استدلال، ادامه داده که یهود هم قتل انبیاء را انجام دادند. چنین استدلالی پذیرفتنی نیست؛ زیرا التزام به عموم گستردهٔ این روایت، پیامدهایی دارد که فکر نمی‌کنم کسی بدان ملتزم شود؛ از جمله اینکه یکی از ابتلاهای یهود، تحریف کتاب‌های آنان بوده. آیا نویسنده حاضر است بپذیرد که با تمسک به این روایت، تحریف قرآن هم ثابت می‌شود؟!

در نهایت، مطالعهٔ این کتاب را برای آشنایی مختصر با تاریخ اسلام توصیه نمی‌کنم و به نظرم، جلد نخست کتاب تاریخ اسلام مرحوم مهدی پیشوایی را برای مطالعه توصیه می‌کنم.