من کلا به زمین شناسی علاقه ای ندارم ولی وقتی در کلاس ششم معلمم برای جلب علافه مندی ما به درس پنجم علوم گفت که درون زمین ( اسم درسمان این بود)  درست مثل آسمان است همه چیز  با نظمی دور مرکز میگرده ( واقعیه لایه های زمین حرکت دارن)  حداقل به اندازه ی یک درس به این مبحث علاقه مند شدم.  وقتی پارسال ( کلاس هفتم) مباحث زمین شناسی مان ( آب های زیر زمینی)  با زیست شناسی دستگاه گردش مواد قاطی شد  خیلی در مورد قلب زمین فکر کردم  و حتی سعی کردم یه چیزایی بنویسم ولی مسخره شده بود.  
داستان خیلی جالبه ولی از اولش معلوم بود نویسنده،  نویسنده ی کارکشته و حرفه ای ای نیست. 
مثلا معمولا تو اینجور کتابا که یک پاشون تو واقعیته یکی تو تخیل معمولا نویسنده میخواد اول کتاب خواننده نفهمه کتاب تخیلیه و خانم مقانی هم همینو میخواد ولی نتونسته خوب نشون بده مثلا همش به جای تهران میگه پایتخت و شهر عقیق هم الکیه خب میتونست یه شهر واقعی را پیداکنه ( مثل کتاب اردو در قبرستان ژغاره)  و ماجرا را توش ادامه بده.  
و ایراد دیگه اش هم این بود که قلب زمین  برای اهالی عقیق مثل خدا بود هرچند همشون هی خدا خدا میکردن ولی خیلی به قلب زمین توکل میکردن مثلا وقتی سپهر داشت تو آب غرق میشد گفت:  خدایا منو تا اینجا آوردی حالا نمیذاری بقیشو برم؟ 
ولی وقتی نجات یافت  گفت: قلب زمین نجاتم داد  و فرمانده گفت: قلب زمین هیچکدام از اهالی عقیق را رها نمیکنه.  
اما در کل من عاشق داستان و شخصیت هاش و سیر داستان شدم واقعا بهتون پیشنهادش میکنم
        

          شالونادژ،داستانی تخیلی از قلب زمین است.در شهری که مرز خیر و شر قابل تفکیک نیست و مردم گرفتار شری هستند در لباس خیر،عصری رانشان می دهد که  غم ها و شادی ها را ابزارهای ارتباطی پیشرفته و سلطه انسان های متوهم سرمایه دار، رقم می زند.
در این شهر خسته و غم گرفته،دو نوجوان هستند که صدای قلب زمین را می شنوند و ...