مجموعه شعر «گزاره ‏ها» شامل 66 شعر است که در قالب 64 غزل و 2 قصیده سروده شده‏ اند. اولین غزل این دفتر که به زنده ‏یاد عمران صلاحی تقدیم شده است با این بیت شروع می شود: «آهی بلند شد ز نهاد گزاره‏ها بیچاره می‏ شدند از این داغ چاره‏ها» مضامین اشعار مجموعه متنوع هستند. خود شاعر تنوع مضامین را اینگونه بیان کرده است: «حال و هوای این مجموعه مخلوطی از عاشقانه، اجتماعی، عاشورایی و مذهبی است و درباره همه چیز سخن گفته ام.» اشعار آیینی در این دفتر جلوه‏ای خاص دارند و شاعر چندین شعر خوب با این مضامین سروده است. به عنوان مثال غزلی برای حضرت علی (ع) با این مطلع دارد: «دارم به دل انبوه ماتم های عالم را یک آسمان سنگینی غم های عالم را» در پایان کتاب دو قصیده یکی با موضوع مدح و ثنای پیامبر اکرم(ص) و دیگری با موضوع عشق به وطن و خاک ایران آمده است و می توان گفت در هر دو حق مطلب ادا شده و فخامت و استواری کلام متناسب با موضوع سروده‏ ها است. 
محمد رضا طهماسبی در مجموعه شعر «گزاره ها» شاعری جستوجوگر و پرتلاش نشان می دهد. این جستوجو و تلاش برای رسیدن به فرم و شیوهای مطلوب در خلق کردن و سرودن است. وقتی این مجموعه را مرور می کنیم هر چه از ابتدای کتاب جلوتر می رویم شعرها محکم تر و زبان استوارتر می شود. در شعرهای نخست کتاب که احتمالاً بر اساس تاریخ سرایش ترتیب یافته در موارد معدودی آشفتگی و پریشانی زبان به چشم می آید اما رفته رفته این نقص برطرف شده و با زبانی یکدست و فصیح مواجه می شویم.  محمد رضا طهماسبی در این کتاب شاعری جسور و اهل ریسک است که در کشف و ارائه مضامین تازه بی باک است و از احتمال پذیرفته نشدن آنها ترسی به دل راه نمی دهد. حاصل این جسارت و نترسی چشم انداز وسیع و زیبایی از مضامین بکر و تازه است که اگرچه در مواردی اندک جا نیفتاده اند اما در مقابل وقتی مخاطب حاصل نهایی کار را می بیند و از مواردی فراوانی که مضامین تازه به خوبی جا افتاده اند لذت می برد، می پذیرد که این ریسک های شاعر ارزشش را داشته است:
«گر این غزل یک بهانه ست تا سر گذاری به زانوش
باید که ننشینی از پا، باید که از سر بخوانی
پروا مکن ای پرنده! پر وا کن و نغمه سر کن
گیرم پرت را بگیرند، باید که پرپر بخوانی»