در این کتاب، سعی بر آن است خوانش تازه ای از سنت هرمنوتیک در اندیشه «گادامر» ارائه شود. در این راستا در بخش نخست کتاب، مخاطب پس از آشنایی اجمالی با سیر تاریخی هرمنوتیک در غرب با این مسئله مواجه می شود که تحول معنایی هرمنوتیک به معنای روش فهم در اندیشه پیشگامان به چه صورت بوده است. گادامر چگونه از ماهیت فهم در ساحت معرفت شناسی و هستی شناسی سخن می گوید و هم در نسبت با زبان چه معنایی پیدا می کند و آیا فهم در ساحت زبان امکان پذیر است؟ در بخش دوم کتاب، روش شناسی، ساختار معرفت شناسانه و هستی شناسانه تفکر گادامر مورد بحث قرار می گیرد، اینکه چرا وی به جای بررسی روش های فهم متن به بررسی ماهیت خود فهم می پردازد، زبان چه نقشی در فرآیند فهم ایفا می کند و مفهوم تاریخ مندی، سنت و مرجعیت در اندیشه گادامر چگونه تبیین می شود و وجه امتیاز هرمنوتیک گادامر نسبت به پیشگامانش چیست؟