غازی به دست پور خود شمشیر چوبین می دهد تا او در آن اُستا شود شمشیر گیرد در غزا عشقی که بر انسان بود، شمشیر چوبین آن بود آن عشق با رحمان شود چون آخر آید ابتلا

در ژنده در آ یکدم تا زنده دلان بینی اطلس به در اندازی، در ژنده شوی با ما غزل ۲۴

می ده گزافه ساقیا تا کم شود خوف و رجا گردن بزن اندیشه را ما از کجا او از کجا غزل ۱۵

ماهی است که در گردش لاغر نشود هرگز خورشید جمال او بدریده ظلامت را