وقتى معمارى رو رها كردم هميشه مى‌دونستم كه به‌ش بازخواهم گشت، نه به‌عنوان يه معمار، به‌عنوان كسى كه نسبت به اين هنر سحرآميز كنجكاوه. و على‌رغم اينكه خوندن رشته‌ی معمارى براى من اشتباه بود الان پشيمون نيستم ازش. تادائو آندو معمار عجيبيه، تو اين روزگار به‌شدت آكادميک به‌صورت خودآموز معمار شده و هيچ‌وقت تحصيلات آكادميک نداشته. بر اين باوره كه فضاهايى كه در سازه‌هاش ايجاد مى‌كنه بايد ناهمگن باشن چون انسان موجود ناهمگنيه و اين موجوديت ناهمگن به فضايى نياز داره كه منطبق بر ساختار هستى‌اش باشه. مى‌خواد انسان‌ها در فضاهايى كه ايجاد كرده، متوجه ماهيت زمان، نور، تاريكى، زندگى، مكان و هستى خودشون بشن. معتقده معمار بايد به نداى زمين گوش بده و ساختمانش رو متناسب با نياز زمين و بسترهاى فرهنگى، تاریخی و اجتماعى اون جامعه طراحى كنه. آندو معمار انسان‌ها و طبيعته و با توجه به اينكه كاراش در فضاى بينابينى ميان معمارى سنتى ژاپن و معمارى غرب قرار مى‌گيره به‌نظرم براى معماران ايرانى ميتونه خيلى راهنماى خوبى باشه. ضمن اينكه آندو به نظرم فيلسوفه و ميشه مثل من اصلاً به خاطر آشنايى معمارانه مطالعه‌ش نكرد، بلكه ازش چگونه نگاه كردن به زندگى رو آموخت.