فارابی مثل استادان یونانیش کم وبیش پی برده بود و میدانست که فلسفه برای مدینه ( سیاست ) و اهل مدینه است و مدینه انسانی با آن سامان و نظم مییابد . از ایرانیان قدیم هم آموخته بود که شاهی و پیغمبری به تعبیر فردوسی دو گوهر در یک انگشتریاند . اخلاف او فکر کردند و در این فکر بی حق نبودند که تأکید و تصریح بر پیوند میان زندگی و فلسفه و یگانه دانستن فلسفه و دین ، چندان ضرورت ندارد ؛ بلکه وجود فلسفه همان محقق شدن خرد است . غافل از اینکه خرد هم وقتی مراحلی از سیر را می پیماید به عادت تبدیل میشود و از زندگی پیوند می برد و در هیئت یک منطق خشک متصلب میشود و در این وقت دیگر جز تکرار دلایل و استدلالها و به اصطلاح برهانها نیست و تنها به درد آموزش می خورد .