زیبایی شناختی نوعی آفرینش مجازی است که نگرشی خاص را در بیننده برمی انگیزد و هم چون یک قالب هستی قلمداد می شود که عواطف و درگیری های مشابهی را در بیننده به وجود می آورد. چهار عامل نگرش ناظر، رسانة هنری، چارچوب تاریخی ـ فرهنگی، و نیت متجلی در اثر هنری، در فرآیند ارتباط زیبایی شناختی یک اثر هنری دخالت دارند و این عوامل هستند که میان قالب بیانی اثری هنری و بازسازی تخیلی آن نزد بیننده رابطة نزدیک ایجاد می کنند. در همین راستا، بر مبنای سنت هند باستان پرداختن به هنر زیبایی شناختی تنها امتیازی خاص، ویژة نخبگان نبود، بلکه بخشی از زندگی مردم عادی را هم شکل می داد و رابطة نزدیک ایجاد می کرد. نگارنده در کتاب حاضر، ارتباط زیبایی شناختی هنرها را مورد بررسی قرار می دهد و هم چنین به چندین نظریه پرداز هندی در این اثر اشاره شده است. عنوان های فصل های کتاب عبارت است از: دریافت زیبایی شناختی، جایگاه ارزیابی زیبایی شناختی، هنر و جامعه و مسالة ارتباط، و نمادهای زیبایی شناختی و مفهوم معنا.