"در ستایش رویا"
اگر شماهم مثل من نوشتن رو دوست دارید ولی هیچ موضوع جالبی به ذهنتون نمی رسه که ارزش نوشتن و خواندن داشته باشه و خلاقیت تون رو به چالش بکشه، این رمان الهام بخش رو بخونید تا برگاتون بریزه.

خیلی خیلی خوشحالم که به واسطه دوست سوپر خفنم، با دیوانه ترین نویسنده جهان «ژرار دونروال» آشنا شدم و یکی از دیوانه وار ترین و شگفت انگیز ترین کتاب های جهان «اورلیا» از همین نویسنده رو خوندم. 
این رمان، یکی از شاخص ترین و برجسته ترین آثار نثر سورئالیسم و به نوعی از اولین آثار سورئال در جهانه که در قرن نوزدهم نوشته شده؛ سال ها قبل از اینکه اثاری مثل «نادیا» و «مرشد و مارگاریتا» و «بوف کور»... نوشته و معروف بشن. رمان «اورلیا» به قدری آوانگارده که اون رو مادر سبک سورئالیسم می دونن و حتی «برتون» نویسنده رمان بسیار مشهور و معروف «نادیا» (که بسیاری اون رو اولین نویسنده سورئالیست می‌دونن) به نویسنده اش لقب «پیامبر» داده.
رمان «اورلیا» در حقیقت یک خودزندگی‌نامه از دونروال هستش که طی دوره های اود/ عود جنون مالیخولیا و روزهای بستری شدن اش در آسایشگاه روانی نوشته شده و شامل ترکیبی زیبا، شاعرانه و دیوانه وار از رویاهای بیداری، کابوس ها، الهامات متافیزیکی، شهود عرفانی و دیدگاه های مذهبی ایشونه.
جالب ترین چیز این رمان برای من، اینه که نروال این داستان رو در شرایط نامساعد روانی و در زمان بستری شدنش نوشته و اساسا مرز بین خیال و واقعیت رو شکسته؛ اما در عین حال به قدری خودآگاه و هوشیار بوده که تونسته تمام رویاها و کابوس هاش رو ثبت کنه و بهم ارتباط بده. 

زندگی و مرگ نروال هم خیلی جذاب و قابل توجهه، پیشنهاد میکنم موقع خواندن رمان، یک سرچی هم روی زندگینامه اش کنید.

https://t.me/reviewwithDream
فایل قاچاقی کتاب موجوده
        

          ذهنی بیمار که هزیان آفرید.
این روزها «شرق بهشت»، یکی از شاهکارهای استاین بک را در دست دارم، اما به خاطر سفری که امروز عصر جهت تماشای فوتبال به شهر منچستر داشتم، تصمیم گرفتم کتاب را با خودم حمل نکنم تا در استادیوم دست و پایم را نگیرد. وقتی سوار قطار شدم، در اپلیکیشن طاقچه به دنبال داستانی گشتم که بتوانم در طول مسیر مطالعه کنم و حین جستجو به یاد «اورلیا» افتادم...
به تازگی با تعریف،‌ تمجید و ستایشی با این کتاب آشنا شده بودم که سطح انتظارم را به شدت بالا برده بود، اما برای ذهن بیمار من، این کتاب نه چنین بود و نه چنان.
این‌که مترجم‌ فرانسوی بوف کور، از صادق‌‌خان پرسیده: 
آیا این کتاب را خوانده است یا خیر... و صادق‌خان در پاسخ گفته: 
«اگر آن را زودتر می‌خواندم، بوف کور را نمی‌نوشتم.» 
از نظر من اعتباری برای کتاب محسوب نمی‌شود.
موضوع یا بهتره بگم: هسته‌ی اورلیا را دوست داشتم.
داستانی به سبک رئالیسم جادویی که نویسنده در این سبک، به اندازه‌ی ‌خلاقیت و مهارتش روی مرزهای دو دنیای خیال و واقعیت قدم می‌گذارد و هر وقت نیز صلاح دانست پرشی به هر سوی می‌نماید.
با نویسنده هیچ آشنایی قبلی نداشتم. او برای پرداختن به داستانش، تلاش کرد برای شاخ و برگ دادن به آن، از المان‌های مذهبی بهره گیرد که حقیقتا نه تنها دوستش نداشتم، بلکه بدم آمد.
از جایی به بعد داستان برای من بسیار کسل و خسته‌کننده شد و در نتیجه پایانش را نیز دوست نداشتم.
چهارم بهمن‌ماه یک‌هزار و چهارصد و یک
        

          I penned my heart's verse on paper, using the ink coursing through my veins' flood. It's akin to a waltz with your essence under the moon's soft beam, where our spirits entwine, creating an unseen realm of dreams.
Love U
sadra