خوابیدم، اگر اسم آن لرزیدن را بشود گذاشت خوابیدن، در هزارتویی با سقفی کوتاه و خاکستری و سفید، هزارتویی که از نظر معماری یادآور کلینیک آرگو بود با آن راهروی تودر توش؛ گاهی راهروهای خواب پهن تر بودند و تا بی نهایت ادامه داشتند و گاهی باریک تر بودند، مثل دالان هایی درهم پیچیده؛ تکان ها و ناله هایی که به خاطرشان از خواب می پریدم و دوباره به خواب می رفتم بدترین بخش ماجرا نبودند. آن جا چه کار می کردم؟ به اختیار خودم آن جا بودم یا نیرویی خارجی مرا آن جا نگه داشته بود؟ دنبال بایخو می گشتم یا دنبال کس دیگری؟
از متن کتاب