پیش روی هومان آسمانی سرخ بود و رودی آبی و دشتی سبز. گوسپندان علف چریده و آب نوشیده و سرمست، در تک و پو بودند. شبانان در آن سوی رود، گرد شعله های صمیمی نی می نواختند و رود همچنان در پیچ و تاب خویش پیش می رفت. همان گونه که عشق به سنگ تراشی ناخوانده در رسید، عشق به مانا هم ناخبر آمد و پای هومان را به زنجیر دیگری بست.