در سینمای ایران، «موفقیت» قدغن است، چه برسد به «قهرمان بودن». فضای گفتمانی حاکم بر مجامع هنری و روشنفکری ما متاثر از همان فضای ناقص شناخت حاصل از جامعه شناسی است؛ یعنی بی ارتباط با جامعه ماست. در این فضا اساساً موفقیت، تابوست.... اگر بخواهیم جامعه درست شود، باید حداقل «امید به تغییر» را در شخصیت ها زنده نگه داریم... یکی از دلایل موفقیت انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۷، شاید این بود که در فیلم های قبل از انقلاب و فیلم فارسی، مخاطب فقط پایان خوش می دید.