ماجرا زمانی آغاز شد که در آستانه­ی چهل­سالگی بودم. اگر ضروری باشد خود را بیش­تر معرفی کنم، ترجیح می­دهم در مورد تصوری که از زندگی داشتم، حرف بزنم. کم­تر چیزی یافت می­شود که شخصیت انسان را به میزان تصویری که از زندگی در ذهن دارد، نشان بدهد. این­که زندگی را جاده­ای می­بیند یا میدان جنگی تن به تن، درخت رویانی می­بیند یا دریایی خروشان... خود من زندگی را از دید بچه مدرسه­ای سر به زیری، همچون پلکانی می­دیدم که نفس­زنان، به سریع­ترین شکل ممکن، در حالی که رقیبان دنبالش کرده­اند. ناگریز است پله پله از آن بدود بالا... .
درباره­ی نویسنده: کارین بویه در سال 1900 در گوتنبرگ سوئد به دنیا آمد. پدرش تبار آلمانی داشت ومادرش زنی بود مذهبی، علاقه­مند به عرفان هندی. کارین در نوجوانی، تحت تاثیر مادر، به عرفان هندی دل­بست. هجده ساله ­بود که به مسیحیت گرایش یافت و در جلسات پیروان آن فعالانه شرکت کرد. در دهه 1930 به نوشتن رمان روی آورد و نخستین رمانش آستارته برنده­ی جایزه­ی ادبی سال 1931 شد. کارین بویه تحولات فکری­اش را بعدها، در رمان بحران (1934) توضیح داد.
اقامت کارین در برلین و مشاهده­ی شیوه­ی فاشیست­ها که به سوی کسب قدرت می­خزیدند و نیز سفرش به شوروی در اواخر دهه­ی 1920 انگیزه­هایی بودند برای نگارش کالوکائین (1940) ؛ آخرین اثر او که مهم­ترین رمان اوست.