...دلش سخت برای بمانی می­تپد. نگران خاموش شدن چراغی بود که باد در سر داشت. دوست داشت همه­چیز به همان روزهای خوش کودکی و نوجوانی­اش برگردد. روزهایی که گذر نامرئی آسمان­ها را بهتر از گذر زمینی می­شناخت. روزهایی که هروقت دلش می­گرفت، روی تپه­ی گلی کنار شالیزارشان می­نشست و ملودی «رعنا» را نی­لبک کوچک چوبی و دست سازش می­نواخت. بعد منتظر می­ماند تا نغمه­ها بال دربیاورند و تا قلب بمانی پر بکشند. آن وقت بود که دیگر بمانی هم آرام و قرار نداشت. بهانه­ها بود تا او بتواند با دامن بلند چین­دار و روسری زردرنگ که دو سرش را همیشه از شانه­ها عبور می­داد سوار بر مادیان سفیدش از گذر زمین­های کدخدا بگذرد و با تبسمی شیرین، خیال عاشقش را تا مدت­ها با خودش ببرد...»