تجربه‌های شخصی دوستان که در اینستاگرام هم خواندنی نیست با سلیقه‌ و مقدار خوبی هم پول و عشق به کار روزنامه‌نگاری شده است مجله‌ ناداستان. من شماره ۱ را تورقی کرده بودم و خوشم نیامده بود. بقیه هم به همین سان. این شماره را دوستی هدیه داد. خواندم. چیزی دست گیرم نشد جز کمی تمرین ویراستاری.
        

          این شماره‌ی ناداستان را در هواپیما شروع کردم. سفر من یک دوری موقتی از وطن بود ولی این حس را دوست داشتم که در آن شرایط بیشتر غرق وطن و کلمات آدم‌ها برایش شوم.

ولی این شماره‌ی ناداستان هم شبیه بسیاری از شماره‌ها، مخلوط نامنسجمی بود از نوشته‌هایی که خیلی‌هایشان گریزی به قالب جستار نمی‌زنند. بعضی‌هایش حتی مسئله‌ی وطن ندارند  و به نظر من به زور خودشان را چپانده‌اند زیر سایه‌ی این مفهوم.

نمی‌گویم این شماره را دوست نداشتم یا خوشم نیامد،
حرفم سر چیزی است که وقتی از دور کل مجله را می‌بینی به چشمت می‌آید و ناهماهنگی که توی ذوق می‌زند.

در قسمت مشق ناداستان/وطناک، اولین نوشته با نام «کارت تلفن» نوشته‌ی من است و تعجبی ندارد که به هر حال بخاطر لذت دیدن کلماتم روی کاغذ، ناداستان وطن برایم شماره‌ای دوست‌داشتنی باشد.
        

          موقع خوندن این شماره نمیفهمیدم چجوری یهو بغضم گرفته...
نمیتونم بگم شماره فوق العاده ای بود، چون دروغه.
ولی دوست دارم دست همه اونایی که به دلایلی ایران موندن، و همه کسانی که به دلایلی رفتن رو بگیرم و بگم بیاین سر یه چیز هم که شده توافق کنیم، سر خوندن همین شماره.