این شماره‌ی ناداستان را در هواپیما شروع کردم. سفر من یک دوری موقتی از وطن بود ولی این حس را دوست داشتم که در آن شرایط بیشتر غرق وطن و کلمات آدم‌ها برایش شوم.

ولی این شماره‌ی ناداستان هم شبیه بسیاری از شماره‌ها، مخلوط نامنسجمی بود از نوشته‌هایی که خیلی‌هایشان گریزی به قالب جستار نمی‌زنند. بعضی‌هایش حتی مسئله‌ی وطن ندارند  و به نظر من به زور خودشان را چپانده‌اند زیر سایه‌ی این مفهوم.

نمی‌گویم این شماره را دوست نداشتم یا خوشم نیامد،
حرفم سر چیزی است که وقتی از دور کل مجله را می‌بینی به چشمت می‌آید و ناهماهنگی که توی ذوق می‌زند.

در قسمت مشق ناداستان/وطناک، اولین نوشته با نام «کارت تلفن» نوشته‌ی من است و تعجبی ندارد که به هر حال بخاطر لذت دیدن کلماتم روی کاغذ، ناداستان وطن برایم شماره‌ای دوست‌داشتنی باشد.
        

          تجربه‌های شخصی دوستان که در اینستاگرام هم خواندنی نیست با سلیقه‌ و مقدار خوبی هم پول و عشق به کار روزنامه‌نگاری شده است مجله‌ ناداستان. من شماره ۱ را تورقی کرده بودم و خوشم نیامده بود. بقیه هم به همین سان. این شماره را دوستی هدیه داد. خواندم. چیزی دست گیرم نشد جز کمی تمرین ویراستاری.
        

          موقع خوندن این شماره نمیفهمیدم چجوری یهو بغضم گرفته...
نمیتونم بگم شماره فوق العاده ای بود، چون دروغه.
ولی دوست دارم دست همه اونایی که به دلایلی ایران موندن، و همه کسانی که به دلایلی رفتن رو بگیرم و بگم بیاین سر یه چیز هم که شده توافق کنیم، سر خوندن همین شماره.
        

          مجله ی ناداستان شماره ی وطن را در روزهای آخر اسفند سفارش دادم و قبلِ بهار با پست رسید.
خوش موقع رسید، شاید در یکی از همین روزهای آخر اسفند بوده که کدکنی کوچ بنفشه ها را سروده و فرهاد تصمیم گرفته آن را بخواند.
طرح جلد مجله عکس صندوق های بنفشه بود و خود مجله هم شبیه یک صندوقِ بنفشه در بهار امسال با من راه های زیادی طی کرد،
در اتوبوسی که به تهران می رفت،
در قطاری که به رشت می رفت،
در پاترولی از تالش به سوباتان،
در اتوبوسی که به اصفهان باز می گشت،
تا امروز که در مردادِ خانه تمام شد.
مجله ی وطن همراهم بود،‌ زمانی که متروپل در آبادان ریخت.
مجله ی وطن کنارم بود، وقتی در خوابگاه با خبرِ چپ کردن واگن قطار یزد_مشهد، بیدار شدم و چشم هایم هنوز کامل باز نشده، پر از اشک شد.
مجله ی وطن کنارم در خانه بود، وقتی چشم سپیده ها کبود شد.
مجله ی وطن، شبیه صندوقی بنفشه در بغلم، با من همه جا آمد، با من هر لحظه بود، هر لحظه ایی که بنفشه ها یکی یکی می مردند‌، تا امروز که دیگر این صندوق خالی از بنفشه را بر زمین گذاشتم.

مرداد ۱۴۰۱