در روز یک شنبه، 13 ابان 1358، ساعت 10 شب، سفارتخانه ی آمریکا در ایران، به اشغال عده ای از دانشجویان که خود را پیرو خط امام معرفی کرده بودند درآمد و دیپلماتهایش به گروگان گرفته شدند. با شنیدن این خبر، رئیس جمهور آمریکا، جیمی کارتر، مدام به گرد خود می پیچید. زیرا با اشغال سفارت و آن همه اسناد مدارک محرمانه که نشانه ی دخالت و تلاش پی درپی کشورش برای براندازی نظام جمهوری اسلامی ایران بود و هم چنین اسارت دیپلماتهایش که نیروهای جاسوسی او بودند، احتمال می رفت که در جهان آبرویی برای او و کشورش باقی نماند. کارتر به تکاپو می افتد تا به وسیله ی واسطه ها بتواند با ایران مذاکره کند اما موفق نمی شود. چند روز بعد در آمریکا کار به دست ژنرال ها می افتد. این بار آنهایند که برای بازکردن این گره ی کور باید به تکاپو می افتادند. چیزی نمی گذرد که از میان کماندوهای ارتش، کارکشته ترین آن ها انتخاب می شوند. یک ماه بعد از تسخیر سفارت آمریکا، کماندوهای انتخاب شده برای آموزش نظامی به ایالت آریزونای آمریکا اعزام می شوند. بعد از مدت کوتاهی که در این ایالت تعلیمات لازم را می بینند رهسپار کشور مصر می شوند. عاقبت، گروه 90 نفری کماندوها و دو سه نفر سرسپرده ی ایرانی، از قاهره به ناو هواپیمابر نیمیتز در دریای عمان و نزدیک آب های ایران منتقل می شوند. مقصد اصلی آن ها تهران ـ پایتخت ـ بود اما پیش از آن در نیمه ی راه، هلی کوپترها باید برای سوخت گیری ابتدا در صحرای طبس به زمین می نشستند. اما در طبس گرفتار طوفان شن شده و همگی آن ها از بین می روند.