* ۴ ستاره و نیم با کمی ارفاق: ۵ ستاره

- صد سال تنهایی نسخه‌ی ایرانی
تعلیق داستان به طرز عجیبی مناسب بود. با اینکه روایت از زاویه‌دید دانای کل همه‌چیزدان بیان می‌شد و دیالوگ‌های داستان برخلاف شخصیت‌هایش بسیار کم بود، همواره مخاطب را به دنبال خود می‌کشاند تا به جواب این سوال برسد: "طوبی را چه خواهد شد؟"
خواندن این کتاب همزمان شده بود با تغییرات عمیقی در زندگی‌ام؛ تغییر ذهنیت و تقویت باورهایم و در نتیجه، تغییر اتاقم در خوابگاه و ترک کردن کسانی که زمانی باور داشتم دوستانی جاودانه هستند. تنهایی طوبی و تلاش او برای یافتن خدا برایم قابل درک بود چون بسیاری از مواقع تنها کسی که داشتم، خدا بود و احساس دلگرمی می‌کردم.
داستان به بوف کور - افسانه‌ی ادبیات معاصر فارسی - ارتباطی می‌یابد و من حتی "لیلا" را لکاته‌ی داستان هدایت می‌دانستم. مردن معصومانه‌ی دختران حامله‌ و ارتباط عمیق طوبی با آن دو، از صد سال تنهایی گابریل گارسیا مارکز ریشه می‌گرفت حتی با آنکه پارسی‌پور یک سال بعد از این چاپ این کتاب در آرژانتین، طوبی را نوشته است.
ذهنم به خصوص به خاطر پایان‌بندی عجیب داستان درگیر است و نمی‌توانم تنهایی خودم را از تنهایی طوبی جدا کنم؛ مخصوصا که هر دو تنها بودیم و نمی‌دانستیم و حال باید مراقب باشم مثل طوبی دیوانه نشوم. :)