سرش پایین بود، البته فرقی نمی کرد سرش پایین باشد یا گرفته باشدش بالا. مهم این بود که می نوشت، توی ذهنش سطر به سطر می نوشت و با داستان هایش به تصویر می کشید.
از کنار پنجره آمد به طرفش و روسری اش را کشید و انداخت روی مبل. گفت: «استاد ، هرچی شما بگین همونه ولی اینو در نظر داشته باشین که دیگه مثل اون روزها جوان نیستید!» با دقت نگاهش کرد. گفت: «مثل اون موقع ها جوان نیستم، درست می گی ولی...» با دست اشاره کرد به سرش و ادامه داد: «ولی در جوانی این تجربه رو هم نداشتم. تجربه جای قدرت جوانی رو می گیره ولی من نگران تو هستم می ترسم تا آخر راه نتونی همسفرم بشی.»
«این خودش یعنی که به یک همراه نیاز داری، در صورتی که تمام اون آدم ها رو به تنهایی خلق کردی و هر کاری که خواستی باهاشون کردی.»
لبخند چهرة درهمش را باز کرد. گفت: «درست می گی، راهش رو خوب بلدم. الان هم قدرتشو دارم خواننده رو منتظر نگه دارم تا با بی­تابی منتظر بشه ببینه چی بر سر بهروز اومد، دوستی اش با جواد به کجا رسید، ازدواج کردن یا نه؟ صادق کارش به کجا کشید؟ تونست به هدفش برسه یا مثل خیلی ها، آرزوش توی دلش موند و تبدیل شد به عقده. آیا نرگس موفق شد زندگی خوشی داشته باشه، بدون حامی و پشتوانه تونست انسان شریف و موفقی بشه و برای جوان ها الگو باشه..؟ اون رو ببینن و به خودشون بیان و این قدر نگن ما پشت نداریم، ما سرمایه ای برای راه افتادن کارهایی که تو ذهنمون داریم و مرتب داره شاخ و برگ می زنه نداریم. بعد بریم سراغ اعظم، اعظمی که همة رنج های دنیا رو کشید و توی جاده ای بود که راننده اش داشت می پیچید، راننده­ای؛ خسته و خواب آلود. تا نفس خواننده توی سینه اش حبس بشه و... این من بودم که محمد عاشق رو، روانه کوه و بیابان کردم و این اختیار را دارم که آدم داستان هایم را به دنبال ماجراهایی که دلم بخواهد بفرستم، ولی بعد از گذشت سال ها به قول ساموست موام: محتمل بودن حوادث داستان جوهر و ماهیتی نیست که تکلیفی یک بار برای همیشه معلوم شده باشد. این جوهر و ماهیت با تمایلات زمانه تغییر می کند. پس می ریم به محمد سری می زنیم. یه گشت و گذار عارفانه و تحقیقی. به نظرت جالب نیست رعنا؟»
رعنا چنگی به مویش زد و با انگشتان کشیده اش صافشان کرد. نشست کنارش روی مبل. جنجالی به جانش  افتاد.
«جایگاه عشق کجاست، تمایلات زمانه عوض می شه؟ یا این که تمایلات بر اثر گذشت زمان تغییر می کنه استاد؟»
«اگه قراره با هم همسفر بشیم لفظ قلم حرف نزن و با من راحت باش، درسته زمانی استاد و شاگرد بودیم ولی الان تو بزرگ شدی و خیلی چیزها که نمی دونستی یاد گرفتی.»
چای را سر کشید. لبخندی زد و گفت: «شما همیشه برام استاد بودید و هستید، امکان نداره بتونم. اجازه بدین همون استاد صداتون کنم.»