چه می‌شود که برخی کتاب‌ها، فیلم‌ها و موسیقی‌ها و به طور کلی‌تر «اندیشه‌ها» ماندگار می‌شوند اما برخی دیگر طوری به تاریخ می‌پیوندند که گویی هرگز وجود نداشته اند؟! این سوال اهمیت زیادی دارد و پاسخ به آن می‌تواند بسیاری از گره‌های ما راجع به اینکه در آینده چه می‌شود را باز کند. نویسنده در تمام طول کتاب با این ایده‌ی محوری «ور می‌رود» و بعید است در طول خواندن کتاب به یک «آها»ی از ته دل برسید. هیچ یک از پاسخ‌های احتمالی آنقدر جذاب و درست نیستند که بتوانیم به عنوان یک پاسخ درخور بپذیریم‌شان و اصلا نویسنده‌ی کتاب از قوت نظری لازم برای درگیر شدن با چنین سوالی برخوردار نبوده است. نویسنده حتی آنقدر حال ندارد که سراغ آثار پژوهشی جدی برود و اطلاعات دسته‌اولش! را از مصاحبه با برخی‌ شخصیت‌های برجسته(و حتی غیربرجسته) به دست آورده و نه حتی خواندن کتاب‌ها و مقالات آن افراد(پدر بیامرز اون کتاب‌هارو برای خونده شدن نوشتن لااقل یه زحمتی به خودت بده). طنز رقیقی هم در سراسر کتاب جا خوش کرده که تا حدی خواندن آن را قابل تحمل‌تر کرده است اما در نهایت توانایی نجات کل کتاب را ندارد.
برخی فصول کتاب درون‌فرهنگی(یا درون‌خرده‌فرهنگی) است و خواننده‌ی فارسی‌زبان بعید است با آن‌ها ارتباط برقرار کند مگر اینکه پدر و پدربزرگ‌ش با فضای فرهنگ موسیقایی آمریکا در دهه‌های مزبور انس داشته باشد و بدین وسیله با گفتار نویسنده ارتباط برقرار کند. اما برخی فصول دیگر به امور جهان‌شمول‌تری مثل علم تجربی می‌پردازد که لااقل چاله‌چوله‌ی فرهنگی جلوی فهم ما قرار نمی‌دهد.
در یک کلام زبان نویسنده از عقلش خیلی جلوتر است. قلمش بسیار گیرا و در جاهایی واقعا «نگه‌دارنده»(ی مخاطب پای کتاب) است اما در نهایت از نظر فکری خسته‌کننده و بی‌محتوا. امتیاز ۲ من به این کتاب حقیقتا به خاطر قدرت «زبان‌بازی» نویسنده است و می‌توان با قاطعیت گفت که نوشته‌اش سبک و شخصیت دارد و امضای مندرج در متن‌ش حتی برای خوانندگان غیرحرفه‌ای هم احتمالا قابل درک و لمس است(قابل توجه کاربران بی‌مبالات هوش مصنوعی در تولید متن: نوشتن متن امضادار لااقل ۲ ستاره از ۵ ستاره دارد!)