کتاب حاضر با محوریت اضطراری که مشخصه ی قرن بیست و یکم است، زیایی شناسی جدیدی را پیش می کشد. سانتیاگو ساوالا از تمایزگذاری مارتین هایدگر میان آن آثار هنری که ما را از اضطرار می‌رهانند و آن هایی که ما را به سویش می برند، بهره می گیرد. آثار دسته ی نخست ابراز ساست فرهنگی و حافظ وضع موجودند و اضطرارها را پنهان می کنند؛ و آثار دسته‌ی دوم رویدادهایی مختل کننده اند که ما را به سوی اضطرارها می رانند. نویسنده با تاکید بر دیدگاه های آرتور دانتو، ژاک رانسیرو جانی واتیمو که زیبایی‌شناسی را بیش‌تر پذیرای هنر معاصر کردند معتقد است آثار هنری صرفا وسیله‌ی تعالی بخشی به مصرف گرایی یا تعمق در زیبایی نیستند، بلکه آغاز گاهی برای تغییر جهان اند. هنرمندان رادیکال آثاری می‌آفرینند که مداخله‌ی فعالانه در بحران های جاری را آشکار و ایجاب می‌کنند. ساوالا با تفسیر آثاری که هدف‌شان راندن ما به سوی اضطرارهای غایب است، نشان می‌دهد که قابلیت هنر برای خلق واقعیت‌های تازه اهمیتی بنیادین در سیاست دموکراسی رادیکال، در وضعیت اضطرار کنونی دارد.
ما به راهی برای مختل کردن نظم موجود نیاز داریم که جای تقویت وضع موجود، به کنش دموکراتیک رادیکال نیرو بخشد. نویسنده در این کتاب برانگیزاننده می‌گوید در عصری که بزرگترین اضطرار همان غیاب اضطرار است، تنها ظرفیت هنر معاصر برای دگرگون کردن واقعیت می‌تواند نجات‌مان دهد