ادوارد پرسی ابتدا شخصیت ها را خلق می کند و درونمایه را به خورد آن ها می دهد. دیالوگ در تئاتر پرسی، لحظه به لحظه هنری، روان شناختی، به جا و درخور تأمل است. همه ی زنان پرسی، به طرز ماهرانه ای از هم منفک شده اند و طرحی از شخصیت های نمایشی را ارائه می کنند که قابل قبول است. نمایش نامه حرکتی روان و آسان دارد و به آسانی به هدف نهایی درام نویس منتج می شود، اما نمی توان گفت که ابن اثر، نماش نامه ای ضدجنگ یا تفحصی دیگر در رگ و ریشه های دشمنی با زنان است. اما هیچ یک از این پیش بینی ها درست نیست.