کتاب اسپرسو با رضاشاه نگاهی انتقادی دارد به حس نوستالژی که نویسنده مدعی است ما ایرانی ها از آن بسیار سرشار هستیم. این که همیشه اوضاع گذشته را بهترین حالت ممکن می دانیم و از خوبی قدیما می گوییم.«نگاه به پشت سر و مرثیه خواندن بر روزگار از دست شده همیشه برای بشر جذاب بوده است. گذشته فارغ از دور و نزدیک یا مستند و خیالی، نوعی جادو در خود دارد، جادوی جاودانگی و بی دردی، چرا که زخم و رنج پس از سپری شدن مدت مدیدی از مرارت تنها تبدیل به بازخوانی خاطرات با «زهر» خنثی شده می شوند که در قالب یک قاب عکس خندان خوش چهره یا چینی و نقره و عمارت خودنمایی می کند و هرگز برای کسی ملموس نیست که صاحب عکس اندک زمانی قبل و بعد از برداشتن عکس چگونه در راه های ناهموار پایش پیچ خورده یا امنیه چی ها چگونه برایش پاپوش دوخته اند و برای یک غذای حاضری ساده که امروز دست سیف الله هم بدهی قهر می کند، رنج دوران برده است.»