چقده خوب بود. اصن نمی تونم از فکرش بیام بیرون.تو کمتر از یه ساعت کلشو خوندم بعد که تموم شد ،رفتم از اول شروعش کردم...


"سر به زیر نیاز مندی ها
مثلاً روزنامه می خواندی
خوانده بودند جمله ی کلمات
سطرهای نیازمندت را

روز و شب در پی تو می گشتند
همه سلول های غمگینم
تا نشان از تو یافتم، دیدم
که عوض کرده اند بندت را

طعنه های تو زخم زالوها
نیش زنبورهای کندوها
منِ بدبخت،مثل هالوها
نوش جان می کنم گزندت را

چه هوس ها که می زند به سرت
از دغل دوستان دور و برت
من به تلخی نگاه می کنم و 
مگسان می خورند قندت را

و به تحقیق می توان فهمید
هیچ کس جز تو دلپسندت نیست
از محالات ممکن است اینکه
بپسندت کسی پسندت را

می برندم به خوابِ دیدن تو
می برندم به خاک ریختنت
روی گوری که سرنوشت من است
دوزخا!گور من بهشت من است"
        

          ما بناهای محکمی بودیم
بولدزرها خرابمان کردند
بعد از آن هر خرابه ای ما را
با خودش اشتباه می گیرد
        

          ابتدای کتاب، نوشته‌ای یادگاری از یکی از دوستان قدیمم هست. تاریخی که در انتهای یادداشتش نوشته است، تولدم در سال ۹۸ را نشان می‌دهد. ۷ مهر ۹۸. زمانی که همه چیز فرق داشت و شاید بسیار بهتر بود. زمانی که این حجم از زخم در قلبم و این همه جای خالی درونم نبود. زمانی که همین کتاب را پشت نیمکت‌های دبیرستان با دوستی که حالا دشمنم شده است، میخواندیم و کیف می‌کردیم. زمانی که هنوز با واقعیت‌های تلخ زندگی مواجه نشده بودم. زمانی که هنوز تنم کنکور کثیف را لمس نکرده بود و غرق در المپیاد بود.
هر کتاب برایم خاطره‌ای‌ست که در کتابخانه‌ام می‌چینم. اما این کتاب، چیزی فراتر از خاطره بود. چیزی شبیه به حسرت... چیزی شبیه به بغض... .