من معمولا در رمان‌هایی که با علاقه می‌خوانم، به یکی از شخصیتها دل می‌بندم. شخصیت مورد علاقه‌ی من در سطح آلفا، «ابراهیم» است. عاقل مردی صاحب نفس که حکیمانه می‌اندیشد و حکیمانه زیست می‌کند. برهانِ قصه، دیر اما درست به شناخت می‌رسد و ابراهیم، با طمأنینه و سکوت و سکونش، اجازه می‌دهد تا برهان، در افت و خیز خویش، از مجاز به حقیقت و از وابستگی به دلبستگی برسد.
سطح آلفا رمانی فنی برای مخاطب خاص است که دوست دارد در ورای کلمات و جملات، پیامی عمیق ‌‌‌‌‌‌تر دریافت کند.
        

          برهان پسر مذهبی اوستا ابراهیم، عاشق گلناز دختر عجیب و غریب دانشگاهشون می‌شه و این تازه شروع ماجراست. تقابل خیر و شر، حق و باطل را ما تو این رمان می‌بینیم. اثر قوی خانم الهی ما رو با فرقه‌های جدیدی آشنا می‌کنه که شاید تو دنیای امروز زیاد ازش شنیده باشیم. 
از خوندن این کتاب پشیمون نمی‌شید.
        

          قبل از اینکه سن نویسنده رو  ببینم مطمئن بودم  ایشون حداقل 50 رو باید داشته باشه. بعد دیدم همینطوره. 
متاسفانه نویسنده از دنیای جوان های امروز دهه ها فاصله داره و این فاصله کار خودش رو کرده. این فاصله در تک تک دیالوگ ها، صحنه و شخصیت پردازی ها دیده میشه و باعث شده این 100 صفحه رو به امید یافتن مطالب احتمالا علمی (پیرامون عرفان های نوظهور و یوگا در قالب داستان) سینه خیز طی کنم؛بعضی صفحات رو نخونم و با بیرون دادن صدای پوفی در جستجوی یک اتفاق! به صفحه ی بعد برم و باز به صفحه ی بعد و باز به صفحه ی بعد و باز... 
اما مطلب دیگه ای که اون هم انگیزه و سرعت مطالعه رو کم میکنه پرداختن بیش از حد به جزئیاته.
 اینکه سفره ای که مادر برهان پهن کرد داخلش چقدر سبزی و ترشی بود،باد از چه جهتی می‌وزید، آبی که روی زمین در حال حرکت بود به شکل هفتی جاری شده بود یا هشتی! 
خلاصه اگر بخوام بیشتر مثال بزنم باید تک تک صفحات کتاب رو به عنوان شاهد مثال بنویسم اینجا.
فعلا دارم میخونم ولی خوشم نیامده.