خیلی هم بد نبود. یعنی شاید از نظر جذابیت و کشش داستانی (بعضی از داستان هایش) خوب هم بودند. ولی فضایی داستان ها را دوست نداشتم. 
تمام داستان یک اشتراک داشتند. همه شان فوق العاده تلخ بودند. ( در بعضی جا یاد آور داستان کوتاه های آقای مستور:|)
شاید کسانی باشند که از این فضا خوششان بیاید ولی من دیگر بدم می آید از این همه تکرار پدر و مادر های پیر و فراموش شده، ترس از مرگ، فقر و زشتی . کثیفی، خانواده های از هم پاشیده، زن هایی که فقط به فکر ظاهرشان اند و مردانی به توجه به خانواده و غرق در کار و روزمزگی.

پی نوشت: داستان "خوابی که پری صورتی دزدید" را نفهمیدم. اگر کسی خوانده و پایان داستان را متوجه شده، ممنون می شوم من را هم مطلع کند:)
پی نوشتِ پی نوشت: در داستان آخر شیرازه ی کتاب باز شد:|
        

          درخت به، شاید که توقع مخاطب «کلت 45» را از حسام الدین مطهری به حد کافی برطرف نکند اما برای او تجربه ای متفاوت خواهد بود... به گمانم بهترین توصیفم ازاین مجموعه همان توصیف نویسنده باشد از رمان اولش «نوشته‌ای است با طعمِ شکلاتِ تلخ. چیزی میانه شیرینی، ترشی و تلخی. طعمی که بارها مردمِ ما تجربه‌اش کرده‌اند».
ه«درخت به» مجموعه ای است از شکلات های تلخ که برای هر مخاطبی دست کم با یک داستانش تأمل ایجاد خواهد کرد...
        

          چند تا داستانش خوب بود ولی اغلبش در حد دستنوشته های روزانه بود و خیلی عمق نداشت