دوره باستان، دوران باشکوه فلسفه بود، نزد افلاطون و ارسطو فلسفه به اوج خود رسیده تا اینکه با ظهور مسیحیت، فلسفه به حاشیه رانده شد. در قرن هفدهم، دکارت نظریه شناخت خود را مطرح نموده و فلسفه را از خواب قرون وسطایی بیدار کرد. او کوشید آگاهی و شناخت را برپایه عقل استوار سازد. در نیمه قرن هجدهم کانت و هگل هر یک نظام فلسفی عظیمی را بنیان نهادند و شوپنهاور فلسفه شرق را با تفکر کانتی در آمیخت. تفکر شوپنهاور نیز نیچه را به اندیشه واداشت. فرید ریش ویلهلم نیچه در ?? اکتبر ???? در پروس متولد شد. پدر و نیز اجداد مادری و پدری اش از روحانیان پروتستان بودند. نیچه در میان زنان متدین خانواده که شامل مادر، خواهر، دو عمه و مادربزرگش می شد، پرورش یافت. در هجده سالگی تصمیم گرفت برای تحصیل در رشته علوم دینی به دانشگاه بن رفته، سپس وارد شغل روحانی شود. ولی یک سال بعد به دانشگاه دیگری در لایپزیگ رفت و در آنجا به تحقیق و تحصیل در فقه اللغه (فیلولوژی) کلاسیک پرداخت. یکی از اتفاقاتی که زندگی نیچه را دگرگون کرد هنگامی بود که به طور تصادفی با نسخه ای از کتاب شوپنهاور بنام «جهان به مثابه اراده و بازنمود» مواجه شد.