شاید سیدعلى صالحى اولین شاعر از این مجموعه باشد که به دلیل لحن خاص گفتار و آیت صمیمیتى که در کلامش بود، از موج ناب بُرید و در ترازو و تعادلى که میان موج ناب و شعر گفتار ایجاد کرده بود، وزنه ى سنگین اشعارش را به نحوى خودآگاهانه به سمت شعر گفتار چرخاند و با وزنى طبیعى و متناسب و متوازن با گفتار روزمره مردم شهر در تداوم و تکامل شعر گفتار استارت زد. او شعرى تکنوپاستورال (شهری ـروستایى) را که قبل از او نمونه ها و نمایه هایى در شعر ایرج میرزا و نصرت رحمانى و فروغ فرخ زاد به دیده مى آمد رونمایى کرد. خود شاعر بر این باور است که «ریشه هاى شعر گفتار به گات هاى اوستا و کلام حضرت حافظ باز مى گردد… شعر فروغ هم شعر گفتار است. محمد حقوقى بر این باور بود که «سیدعلى صالحى توانست این عطّیه را نام گذارى و تبیین و تفسیر و تثبیت کند و تعمیم دهد» ؛ مثال مى زنم :دنبال دردسر نگرد/ همه چیز درست خواهد شد/ بالاخره انعکاس چاقو را فراموش خواهیم کرد/بالاخره مرغ سحر نیز با ما به میکده خواهد خواند/ بالاخره ما هم روزى/ به دلخواه خود زندگى خواهیم کرد/ حالا بیا برویم تجریش/ هوا محشر است/ یک حرفى با تو دارم/ قدم مى زنیم…