سلام :)
خوندن این نمایشنامه زیادی طول کشید، معمولا این اتفاق نمی‌افته.  
میدونم که درست نیست و نباید وقتی از نویسنده ای چیزی میخونی، با نویسنده های دیگه مقایسه‌اش کنی، یعنی باید خودش رو با خودش مقایسه کنی، ولی گمون کنم برای افرادی که منتقد نیستن این کار عملا غیر ممکن باشه. مثلا اینطوریه که توی تراس دراز کشیدی داری این نمایشنامه رو میخونی و همینجوری که شکمتو میخارونی، با خودت نجوا میکنی اه پسر! کاش بجاش یه مک‌دونا دیگه میخوندم.
  و خب از اونجا که ول نکنم، و توی گروه اناکارنینا هم پیشنهاد شده بود، باید تمومش میکردم.
.....
برداشت من از نمایشنامه نورگیر، یه اثر ضد جنگه. چقد اثر ضد جنگ میخونم :)
یه چیزی توی نمایشنامه برام زیادی بود، کاش یکی برام توضیح بده اون سفر توی زمان به کل پیام نمایش چه کمکی کرده، میکنه یا خواهد کرد؟ خودم نظرم اینه میخواد بگه جنگ همیشه بده، حتی توی قرن سی‌ام. حتی از دید مردم آینده خیلی خیلی دور هم این مفاهیم کهنه نمیشن. ولی خب بنظر من چفت نشده بود. خود مفهوم عواقب جنگ بعقیده من درگیر کننده و جذاب بود. این ایده سفر در زمان مثل یک تیکه کلاژ بود که با آب دهن به تابلوی آبرنگ چسبونده باشن.
برای آشنایی با نویسنده خوب بود.