نویسنده در کتاب، موضوع طنز را از ارسطو و سیسرون آغاز می کند، نظریه های طنز را به تدریج مطرح می سازد. او در این راه، فروید، باختین و هابرماس را از یاد نمی برد و می کوشد با بهره گیری از مثال ها و اسطوره ها به ژرفای عجیب و جذاب طنز راه یابد. در کتاب تصریح شده است: "طنز حقیقی علاوه بر عملکرد انتقادی، کار کردی درمانی نیز دارد. باژگونگی نماها و جا به جایی های مضحک جغرافیایی در سفرهای گالیور، اثر سونیت، نقد کوبنده ی حماقت ها و شرارت های جهان مدرن اروپایند، اما هدف و نیت این هزل، درمانی است، بازگرداندن انسان از حالتی که هست به آن چه می تواند باشد... رایج ترین نوع لطیفه این است که بر خلاف انتظارمان، جمله ای غافلگیر کننده بشنویم آن چه در این جا باعث خنده ی ما می شود این است که آن چه انتظارش را داشته ایم نقش بر آب شده است".