«از اعماق» مهم ترین و طولانی ترین نامة «اسکار وایلد» ـ نویسندة برجستة قرن نوزدهم ـ محسوب می شود و از قانون کلی حاکم بر نامه نگاری هایش مستثنی است. او این نامه را در سه ماهة پایانی دوران حبس خود (ژانویه ـ مارس 1897) در زندان ردینگ خطاب به «لرد آلفرد داگلاس» ـ دوست نزدیکی که در نتیجة رفاقت با او به زندان افتاد ـ نوشته است. او در این نامه به مرور خاطرات این دوستی و شرح پیامدهای ناگوار آن می پردازد و با اشاره به تفاوت های دیدگاه خود و داگلاس، دلایل و انگیزه های خود را برای تداوم بخشیدن به این رابطه توضیح می دهد. وایلد در عین حال که این نامه را به قصد گفت وگو و ارتباط با داگلاس نوشته، اما از طریق آن سیر تحول زندگی خویش را بیان می کند.