خسرو با احتیاط جلو آمد. عکس را از دست او گرفت و به آن نگاه کرد. زن زیبایی بود. از آن زن هایی که به محض دیدنشان، احساس می کنی صد سال است می شناسی شان. زنی با چشم های دل فریب، به حدی دل فریب که با اولین نگاه به چشمانش، حس می کنی نقش این چشم ها را با سوزن داغ بر دیواره های قلبت حکاکی کرده اند. خسرو با غیظ، عکس را به او پس داد و گفت: شاید باشه، شاید آدم خوبی بوده؛ شاید اگه بود مادر خوبی هم می شد؛ ولی نیست؛ نذاشتی که باشه...