کتاب های تاریخ قادرند ما را به سیاهی لشکری در یکی از جمله‌های یکی از صفحه هاشان تبدیل کنند تا مثلاً بنویسند:« در زلزله‌ی فلان جا، ۵۰ هزار نفر کشته شدند» یا « در انفجار بهمان جا، هزار نفر تکه تکه شدند». برای تاریخ، هر نفر یک عدد است، عددی بی‌جان؛ عددی که رنج ها و اندوه‌هایش، آرزوها و نومیدی هایش یا بزرگی ها و حقارت‌هایش، هیچ تفاوتی با اعداد دیگر ندارد. آن‌ها هیچ وقت دوربینشان را به طرف چهره‌ی ما نمی‌آورند، روی چشم های ما زوم نمی‌کنند؛ بلکه فقط با دوربین های عنکبوتی، با فاصله‌ای که تفکیک ما از هم را غیرممکن می‌کند، از روی سرمان می‌گذرند، برداشتشان را می‌کنند و می‌روند سراغ صحنه‌ی بعدی.