چه بسیار سخنان که ناگفته می‌ماند، چرا که آن‌ها را به‌هنگام نگفته‌ییم.
چه بسیار لبخندها که یک روز می‌بایست به چشمان ملتمس کودکی پیشکش کنیم، که نکردیم و خشکید _ برای ابد.
چه بسا گریه‌های به‌هنگام .
چه بسا فریادهای اعتراض به‌هنگام.
چه بسا رزم‌های به‌هنگام.
چه بسا به‌هنگام‌ها که بی‌هنگام شد، و دیگر به کار نیامد و پوسید ، و غبار شد و در نبشِ قبر گذشته‌ها نیز استخوان‌های پوک آن یافته نشد که نشد ؛ اما حسرتش ماند که ماند.
دیر نباید کرد.
این کاروان ، معطّلِ من و تو نخواهد شد....

#سه_دیدار