یادداشت‌های Hosein Satari (2)

          کتابی دربارۀ شک و یقین نسبت به حقیقت. دربارۀ اینکه کفر به امام باطل چقدر در رسیدن به امام حق نقش دارد. دربارۀ از عرش به فرش رسیدن انسان‌ها؛ انسان‌هایی در بالاترین موقعیت‌های اجتماعی قرار دارند اما در بزنگاه، تسلیم باطل شده‌اند.
روایتی از شک ربیع‌بن‌عباس و عبدالله‌بن‌عمیر و یقین عمرو بن حجاج زبیدی و دنیاطلبی او و زبیر بن یحیی و سایرین.
«نامیرا» روایتگر زندگی ماست، زندگی همۀ ما. که چگونه در پیچ و خم شک و یقین‌ها بین امام حق و امام کفر می‌مانیم و اسیر دنیاطلبی می‌شویم. امام را به شهر خود می‌خوانیم اما نه برای آنکه «امام» است و نه برای آخرت، بلکه برای دنیاطلبی و رسیدن به دنیا و موقعیتی بهتر. سوال امروزم این است: ما چه فرقی با کوفیان داریم؟...

پ.ن: نیمه اول کتاب (حدود ۱۰۰-۱۵۰ صفحۀ اول) شاید کمی خسته‌کننده به نظر برسد اما به جذابیت نیمۀ دوم می‌ارزد و البته آرا پی‌ریزی می‌کند.
        

          کتاب خوبی است که البته خواندنش نیازمند مطالعۀ قبلی در حوزۀ رجال و درایه و فقه‌الحدیث است.
البته این در صورتی است که می‌خواهید ماهی‌گیری یاد بگیرید وگرنه مقدمۀ خود همین کتاب کفایت می‌کند برای ماهی‌گیری.