یادداشت‌های مهدیس (4)

          یکجا در باره ی این کتاب خواندم که درباره ی یک جامعه ی دیستوپیایی است. اگرچه مطمئن نیستم بشود به آنچه در کتاب تصویر شده دیستوپیا گفت یا خیر، کتاب درباره ی رذالت های زندگی و بشر است. اینکه چقدر انسان می تواند در رذالت پیش برود. کتاب نهایت آن را تصویر می کند. تصویر شهری که همه جایش را گند و کثافت گرفته و شخصیت کتاب بیزار از تمام این گند و کثافت تا ته اش در نفرت از آن پیش می رود با تمام آن همراه می شود و در زیاده روی از رذیلت دست نمی کشد، و در تمام این مدت حس بیگانگی با تمام آنچه در اطراف می گذرد با شخصیت داستان گره خورده.
کتاب واقعا آدم را به فکر فرو می برد. و یک نکته ی دیگر همین اسم کتاب است. کتابِ پسر. این دید که رابطه ی پدر و پسری چقدر رابطه ی عجیبی است. پسری که پدرش را با نفرت ریشه داری از آن ترک کرده و در نهایت اما بازگشت همه به ریشه هایشان است. این در حقیقت به نحوی منعکس کننده ی تاریخ وطن خود نویسنده هم هست. از آنجایی که داستان در مونته نگرو اتفاق می افتد، ما در تاریخ این کشور و دیگر کشورهای منطقه ی بالکان روابطی را می بینیم که انگار در رابطه ی شخصیت داستان با محل زندگی، اطرافش و رابطه با پدرش انعکاس میابد.
این چیز هایی است که ذکرش را مفید دانسته ام. قطعا کتاب حرفی برای گفتن دارد و حقیقتا ارزش وقت گذاشتن و خواندن دارد. نمی توان گفت لذت ولی مانند ضربه ایست که ناگهان به آدم می خورد و انگار آدم را متوجه چیزی می سازد. این حسی بود که من از کتاب گرفتم. 
        

          کتاب بسیار ساده است و طبق معمول ادبیات ژاپن تا جایی که من مطالعه کردم، اتفاق خیلی مهم و سرنوشت سازی رخ نمی دهد. همه چیز یک سیر آهسته و منطقی دارد. متن انگلیسی کتاب هم راحت و مناسب برای زبان آموزان سطح متوسط است. حتی برای شروع به رمان انگلیسی خواندن هم عالیست. دلیل اینکه به کتاب چهار ستاره دادم این هست که خب واقعا داستان را دوست داشتم و اصلا از این ویژگی آرام بودن اتفاقات در ادبیات ژاپن لذت می برم. عاشق توصیفات کتاب و فضای داستان و روابط آدم هاش بودم. البته که نباید انتظار یک شاهکار را از کتاب داشت ولی واقعا کتاب راحت و آرامیست. به درد چند روز درگیر شدن با یک داستان آرام و  لذت بردن از آن در کنار چای یا قهوه در این عصر های سرد زمستان می خورد. 
        

          یکبار این کتاب رو سالها پیش وقتی اولین بار ترجمه شد خوندم و خیلی برام لذت بخش بود. این بار به زبان اصلی خوندمش و داستانی جذاب و جادویی در ژانر یانگ ادالت هست. به نظرم در دوران نوجوانی خوندنش لذت بیشتری داشت ولی الان هم دوباره خوندن و یاد آوریش برام جالب بود هر چند تجربه ی منحصر به فرد اونموقع رو برام نداشت. 
        

          داستان را در یک نشست خواندم. فکر کنم دو یا نهایت سه ساعت طول کشید. دو چیز که به نظرم می رسد بگویم اینکه کتاب شدیدا روان و مهیج است و خیلی راحت تمام می شود. نه آدم را به تفکرات عمیق فرو می برد و نه خسته می کند. هیجان داستان هم که بفهمی بعد چه  می شود تا آخر کتاب هست. دیگر اینکه کتاب اصلا عمیق به شخصیت ها یا داستان نپرداخته. خیلی سطحی یه داستان جالب از زندگی دختری روستایی در ایتالیا را روایت می کند. احساس می کنم بیشتر هم داستان محور است تا شخصیت محور.
در آخر اینکه اگر نمی خواندمش هم چیزی نمی شد ولی اگر خسته از مطالعه های سنگین هستید یا به اصطلاح بوک اسلامپ شدید و از فضای خواندن فاصله گرفتید هم برای برگشتن به این فضا و هم برای گذران وقت و محض تفریح چیزی خواندن انتخاب بدی نیست.