یادداشت‌های امیر محمد فراهانی (3)

            به نظرم عالی بود. کتاب چند نکته داشت که واقعا جذابش کرده بود :
نکته اول : نویسنده خیلی خودمونی رفتار می کنه. در واقع از همون اول سلام و احوال پرسی میکنه و احساس میکنی که وارد خونه اش شدی و قرار بشینی تا اون چایی بیاره و شروع به تعریف داستان کنه.
نکته دوم : نویسنده از اول داستان تا آخر چندین بار به مخاطب هشدار میده و میگه که داستانش واقعیه و لطفا بیخیال ادامه شو چون ممکنه جون تو به خطر بیفته. این همون روشی هست که میگن کسی رو از کاری منع کنی بیشتر دنبالش میره. نويسنده از عمد مخاطب رو تحریک میکنه تا ادامه داستان رو بخونه.
          

            به نام خدا
داستان این کتاب بیشتر از اینکه روی جنایت تمرکز کنه به حاشیه ها پرداخته. در واقع آگاتا کریستی توی این داستان نشون داده که یه جنایت به همان اندازه که عامل جنایت رو درگیر مشکلات می کنه ، می تونه افرادی که بی گناه هستن رو هم به همون اندازه درگیر مشکل بکنه. 
روایت داستان واقعا عالی بود. آگاتا کریستی رفتار و حرکات افراد رو به بهترین شکل تصویر می کنه. حالا روانی افراد و احساساتشون نسبت به هم خیلی دقیق و ظریف تصویر شده است.