یادداشت‌های امیرحسین رحمانی (4)

          در این بخش از کتاب  داستان به خط اصلی خودش در دو جلد ابتدایی  برمیگردد و نقطه عطف  آن نسبت به جلد های قبلی این است  که قسمت هایی از  سوالای مبهم پاسخ داده می شود و تا حدودی  ابعاد شخصیتی کرادن و زایراس مشخص می شود اما همچنان نمیشود درباره مثبت یا منفی بودن کاراکتر ها قضاوت قطعی کرد. تا اینجا از نظر من کرادن یک نقش منفی جذاب را نشان داده و زایراس همچنان خاکستری . تنوع اتفاقات در این جلد جذاب تر از نسخه های قبلی است و  به طور کلی تا اینجا بهترین جلد این مجموعه‌بوده است.
        

          این جلد از لحاظ خط داستانی از دو جلد قبلی جداست و یک اسپین آف برای این مجموعه محسوب میشود. بعد از اتمام این جلد عقیده داشتم این بخش هیچ ارتباطی با داستان اصلی ندارد و بود و نبود آن زیاد فرقی به حال محتوا نمیکند چون منتظر بودم پاسخ سوالاتی از دو جلد قبل در این جلد باشد که متاسفانه چیزی پیدا نکردم. اما بعد از خواندن بخش دوم که به صورت مجزا چاپ شده است میتوان گفت قسمت هایی از داستان آن بخش توسط این کتاب پاسخ داده شده. به هر روی کتاب از لحاظ سطح هیجان معمولی و عاطفه و احساس فضای غالب این کتاب است. 
        

          جلد دوم مجموعه سقوط مرگبار به نام بمب خیس به نظرم نظام مند تر و هوشمندانه تر از جلد یک پیش رفت. هیجان این جلد به مراتب از باران سیاه بیشتر است اما همچنان شخصیت اصلی خودش را کامل نشناخته و جواب سوالات زیادی برای مخاطب می ماند. شخصیت های تاثیر گذار دیگری‌ وارد خط داستان می شوند. البته به شخصه از قسمت هایی که در توجیه دنیاهای موازی و  توضیح دادن اضافی ماجرا است  اصلا لذت نبردم. به نظر خسته کننده بود  و به طور کلی ذهن آدمی با توجیهات سازگاری ندارد. 
همچنین نابینا بودن یکی از شخصیت های داستان از ابتدای ماجرا به نظر خیلی غیر منطقی و غیر قابل باور بود. 
        

          جلد اول مجموعه به دلیل گنگ بودن خیلی از مسائل برای شخصیت اصلی همین حس را به مخاطب نیز القا میکند. پیشنهاد میکنم  از گیر کردن در این فضای گنگ  نترسید و ادامه کتاب را بخوانید.