یادداشت‌های ثنا احمدی (7)

            کتاب روان و قابل لمسی بود و روند داستان شبیه به عاشقانه های فانتزی ای بود که توی خیلی از کتابای ترند این روزها می شه پیدا کرد اما پایانش کتاب رو کمی از کتاب های دیگه متمایز می کرد.
اگر اهل خوندن اینجور کتب هستید (خودم نیستم) و به یک روایت ساده و قشنگ بدون هیچ سنگینی ای راضی می شید، بخونید.
به هرحال یکم بهتر از باقی کتب ترند شده بود.
          

            سناریوی بسیااااار بسیاااااار بسیاااااار قوی ای داشت اما نیمه ی اول کتاب خیلی بهتر بود و نیمه ی دوم خیلی در یاوه گویی به سر می برد و خیلی جاها دوست نداشتنی شده بود.
اما نوع کمدی و درگیری های ذهنی شخصیت اصلی قابل تحسین و ستایش بود؛ اگر تعداد صفحات نصف تعداد الانش بود، قطعاً پنج ستاره رو می گرفت.
          

            اوایل و اواسط کتاب معمولی بود و تقریباً دو سه تا داستان یکی، یه داستان جذاب داشت. اما هرچی به اواخر کتاب نزدیک شدم و سال ها جلوتر رفت و سختی ها بیشتر شد، داستان های تاکسی هم بهتر شد.
به هرحال سروش صحته دیگه!
هم لیسانسه ها داره و هم مگه تموم عمر چند تا بهاره؟
خوب و بد داره.
ولی در این شکی نیست که سروش صحت علاوه بر اینکه زندگی کرده، زندگی رو دیده و اون رو حس کرده.
اگر به داستان های خیلی کوتاه و کتابی که زود پیش بره علاقه دارید، تاکسی سواری پیشنهاد خوبیه.