یادداشت

        کتاب دارای دو بخش است. یکی همان عنوان کتاب و دیگری بحثی در مورد شهید. 

بحث قیام حضرت حجت (عج) و فلسفه تاریخ، ابتدای کارش بیشتر به نقد تخصصی مارکسیسم می گذرد. حجم بیشتر این بخش را همین مطلب در برمیگیرد که شاید برای کسانی باشد نگاه جدی تری به فلسفه دارند. ضمن آن که این بحث ها در دل فلسفه تاریخ صورت می گیرد و به بهانه آن است و عنوان فلسفه تاریخ خود عنوانی است که جنبه بیشتر علمی دارد. البته که شهید از آن برداشت هایی برای روز هم دارند و کاملا مفید است ولی شاید برای عده ای خسته کننده باشد. هر چند که این بحث واقعا نیاز باشد. در نهایت هم بحث قیام حضرت مهدی (عج) و سیمای دوران حضرت (عج) بیان می شود که مطلب آن، باز شده و بسط یافته همان مطلب سیری در سیره ائمه اطهار (ع) است. و البته که نگاه جذاب و خوبی به این مسئله دارند و توضیحات زیبایی ارائه می دهند.

بحث دوم در مورد شهید هم یک بحث جذاب است و سوالات مختلفی را ضمن بحث جواب می دهند. یکی از سوالات این است که اگر شهید به درجه خوبی رسیده است چرا باید بر او گریه کنیم؟! که پاسخ شهید آن است که از منظر جنبه فردی او به صلاح رسیده است اما از منظر اجتماعی لازم است بر او گریه کنیم که گریه، جنبه ی از خود بیرون رفتن و اتصال به محبوب دارد و این اتصال، برای ادامه راه شهید و اصلاح امور لازم است. و سوالاتی از این قبیل. این بحث، شاید چون جنبه علمی و ذهنی بحث پیشین را ندارد، برای عموم مردم جذاب تر باشد.

جمع بندی من این است که کتابی نیست که بتوان به راحتی برای دانش آموزان آن را توصیه کرد. بحث شهید ش مشکل ندارد ولی بحث قیام حضرت مهدی (عج) را به سختی می توان برای دانش آموزان جا انداخت. لذا کتابی است که بنظرم در دوران دانشجویی مطالعه شود بهتر است هر چند که نکات مفید و ارزشمند زیادی دارد.