یادداشت سمیه شاکریان

        آخرین کتاب پلیسی که خوانده بودم را یادم می آید. کتابهای آگاتا کریستی وقتی ۱۴ ساله بودم. این کتاب ولی مرا به شدت جذب کرد. هر فصل با یک غافلگیری همراه بود و پایانی شکوهمند. 
شروع داستان مرا دوستدار شخصیت اصلی کرد و همانطور که او دنبال کشف خود و کشف پرونده اش بود همراهش شدم.
نکته جالب آنکه مسائل جنگ کریمه و انتقادات سیاسی به خوبی در دل داستان آمده بود. فلورانس نایتینگل مثل یک قهرمان در کتاب حضور داشت و با اینکه نویسنده یک زن بود کاملا شخصیت های مرد داستان را پرداخت کرده بود.